Laat ik mezelf eerst even nader voorstellen. Ik ben Daniëlle Schipper, geboren in Colombia en getogen in Scheveningen. “Huh? Van het zonnige Latin America naar deze Hollandse badplaats, hoe dan? Nou het zit zo, ik ben als klein Colombiaans wezentje geadopteerd door twee Nederlandse ouders. Mijn figuurlijke landing was dus 43 jaar geleden ergens in Bogota om vervolgens letterlijk te landen op de luchthaven van Schiphol. Over deze landingen en aanverwante onderwerpen kan ik inmiddels een boek schrijven maar voor deze blog hou ik het even bij mezelf voorstellen.

Dat even is namelijk al een hele uitdaging voor me want mijn brein heeft moeite met het woordje even. Ik ben namelijk nogal lang van stof, iets dat mijn familie, collega’s, vriendinnen en ex-man luidkeels zullen beamen. Gelukkig is mijn huidige partner zelf ook lang van stof, dat scheelt. Maar even terug naar mezelf, ik stuur dus niet even een appje, nee dat is een heel epistel. En tijdens het proces waar ik nu in beland ben, wilde ik laatst even een filmpje sturen naar mijn innercircle maar één filmpje bleek als snel onmogelijk. Want door de hoeveelheid woorden die mijn bovenkamer creëerde tijdens de opnamen, besloot mijn innerlijke regisseur ter plekke er een serie van te maken. De kijker kreeg niet één maar vier afleveringen door zijn strot geduwd. Of in deze context beter gezegd, door het netvlies geduwd.

Ik ben nu eenmaal van de uitleg, het waarom achter mijn woorden. Vind ik fijn, zo ben ik gebakken. Een hulpverlener legde me ooit uit dat dit iets te maken heeft met controle behoefte. Een onderwerp waar ik jullie vanuit mijn Colombiaanse rugzakje genoeg over kan vertellen maar niet nu. Want nu was ik me dus even aan het voorstellen. Mijn brein heeft duidelijk geen moeite met de interpretatie van het werkwoord ‘afdwalen’. Nog één voorbeeld dan, het even gemengd met afdwalen zorgde er ook voor dat ik van een leidinggevende ooit terugkreeg dat mijn mails meer weg hadden van een roman dan van de gevraagde agendapunten.

Ondanks dat ik ontwikkel op dit gebied, zal ik nooit kort en bondig worden. Dit laatste is namelijk ook niet wat ik wil zijn want woorden zijn mijn passie en hoe fijn is het om ermee te spelen, om ze als dobbelstenen te husselen en er dan bijvoorbeeld poëzie van te laten ontstaan. Of om via woorden de ander te bereiken op een diepere laag. Het mooie aan woorden vind ik ook dat iedereen zijn eigen woordentaal heeft en misschien heb ik nu zelf een nieuw woord geïntroduceerd want geen idee of ‘woordentaal’ bestaat.

Maar wat ik er mee wil zeggen is dat iedereen wel voorkeurswoorden gebruikt of dat er juist op sommige woorden een lading kan liggen. De uitdaging in mijn werk is o.a. om aan te sluiten bij de taal van de ander. Over dat werk vertel ik je zo meer.

Even terug naar mijzelf voorstellen, ik ben dus Daniëlle, 43 jaar en woon in Scheveningen. Grappig hoe dit eigenlijk werkt met een voorstel ronde, dat men altijd begint met de naam, de leeftijd en waar je vandaan komt. Terwijl ik me dan vaak afvraag: “Doen deze drie kenmerken er eigenlijk toe want wat zegt het nu over de ander?”. Ik vertel jullie dus liever over de kenmerken die mij definiëren als persoon. Want mijn naam, leeftijd en afkomst is iets dat we allemaal gratis meekrijgen maar wat niets zegt over “wie we echt zijn”. Inmiddels weten jullie dat ik lang van stof ben en dat ik afdwaal, check. Maar wie ben ik verder?

Ik ben een alleenstaande moeder van een bijna 15-jarige dochter. Door haar komst, sloeg in een klap de essentie van mijn leven in, namelijk ‘liefhebben’. Nadat dit kleine wezentje mij 26 uur lang liet weten wat er met verdragen en veerkracht bedoeld werd. Was de eerste golf van liefde des te groter toen het mensen frommeltje op mijn borst werd gelegd. Het frommeltje is inmiddels een jonge dame aan het worden en fungeert nu zonder het zelf door te hebben als mijn spiegel in deze levensfase. Want ik zie de pubertijd van onze kinderen ergens als een verdieping in onszelf, niet altijd makkelijke maar zeker waardevol.

Over mijn werk, dit is het leukste werk van de wereld want ik mag doen wat ik leuk vind en wordt er ook nog voor betaald, goede deal vind ik. Ik werk dus sinds 2023 als ervaringsdeskundige voor de Herstel Academie IJsselmonde, een plek waar ik mensen mag helpen weer in hun kracht te gaan staan. Voor degene die nu denken “een ervaringsdeskundige, wat is dat?”, er valt op internet veel over te lezen maar in mijn visie is een ervaringsdeskundige of ervaringswerker iemand die zijn eigen ervaringskennis op een professionele manier kan inzetten ten dienste van anderen.

Nadat ik de 8 jaar hiervoor op diverse afdelingen als ervaringsdeskundige binnen de GGZ werkte, kwam ik via mijn collega Josse terecht op deze geweldige werkplek. Hiernaast gaf ik gastcolleges op Hogescholen en Universiteiten en verzorgde ik trainingen over herstel en ervaringsdeskundigheid voor de Parnassia Groep. Ik schrijf in de verleden tijd maar daar zo meer over.

Ik ben ook het baasje van Morky, een klein maar pittig hondje die 5 jaar geleden ook als frommeltje op mijn borst lag. Wat ik net schreef over die spiegel geldt ook voor dit harige hoopje liefde op vier poten. Hondenbezitters onder jullie, zullen ongetwijfeld herkennen hoe het beest ons aanvoelt. Vaak heel fijn, soms ook irritant en confronterend. Morky zijn favoriete woorden zijn ‘wandelen’, ‘bal’, ‘vrouwtje is zo terug’ en ‘lekkers’. En normaliter spreek ik die woorden dagelijks, met veel plezier, in chronologische volgorde uit.

Maar ‘normaal’ is helaas even niet van toepassing op mijn huidige leven. Want ik bevind me in een figuurlijke grote pauze. Deze pauze is natuurlijk niet vrijwillig maar de wijsheid van mijn lichaam besloot om Daniëlle even stil te zetten in het leven. Ik bevind me dus wederom in een herstelproces. Sommige mensen hebben het over een ziekteproces, ik omschrijf het zelf liever als een herstelproces. Nu is deze laatste mij dus niet geheel onbekend met dit beroep, ik heb namelijk al velen herstelprocessen doorlopen en telkens leerde ik weer nieuwe lessen. In elke proces nam ik die lessen weer mee in mijn werk om hier anderen mee te inspireren en te empoweren. Ook mijn huidige proces brengt weer nieuwe inzichten.

Tijdens dit herstelproces wil ik niet stil zitten en vooral doen wat ik leuk vind want naast alle dingen die ik tijdelijk niet meer kan, is er ook genoeg wat ik nog wel kan. En nu weet ik uit ervaring dat het erg herstel bevorderend is om nu juist te doen waar ik blij n word.

En ik word dus blij van schrijven en hoe leuk is het dan dat ik van mijn hobby nu iets voor mijn werk mag. En hierdoor zorgt de dopamine achtbaan in mijn brein dat ik die fijne ‘sparkle’ momenten beleef, zoals ze dat op de (niet zo) Sociale media zo hip noemen.

“Wat was jouw sparkle vandaag?”, “Nou ik mocht weer schrijven!! En jij?”.

Ik zie het me zo in een post op The Gram, zoals dat volgens mijn dochter heet, droppen

(ook een woordje van de jeugd).

Maar “uhhh nee”, Ik ben eigenlijk een beetje allergisch voor dit woord sparkle, maar dat zegt meer over mij dan over het woord. En laat ik het dan maar gewoon gekscherend gebruiken om aan jullie te illustreren wat mijn hobby met me doet. Het maakt me happy en ik voel de sparkle terwijl ik in de dopamine trein stap.

Even een afdwaling, je kent me inmiddels al heel wat zinnen verder dus ik vind dat het mag.

Het begon namelijk allemaal op mijn 6^e, toen schreef ik mijn eerste dagboekje en vanaf mijn 10^e schrijf ik geregeld. Op mijn 6^e was het in de categorie:

“Lief dagboekje vandaag heb ik met de hont geknuvult en toen kwam oomaa eten en toen moest ik naar bet en toen gaf ik al mijn knuvuls een kus en toen vroeg mijn aapje Georgie om een ekstra kus en toen gaf ik hem die en toen vont ik het niet meer zielig en toen kwam maamaa me instoppen”.

Op mijn 10^e ging het over Harry, waar ik heimelijk verliefd op was en waarvan ik zelf had besloten dat we verkering hadden. Dit overigens zonder dat Harry daar zelf iets over had te zeggen. Harry en ik waren een mooi passend stel in groep 6, te meer omdat 10-jarige Daniëlle besloot en Harry braaf volgde. Iets dat ik in mijn volwassen leven nog eens probeerde met een ouder exemplaar maar die relatie liep al snel op de klippen. Gek he? Zo werkt het dus niet, was wat ik leerde van die break up. Ik besloot daarna om minder te besluiten.

Vanaf mijn 12^e gingen mijn dagboeken over persoonlijker zaken zoals gedachtegangen of innerlijke spagaten tussen verstand en gevoel. Ja, ik was een filosofisch kind en als ik het nu terug lees, was ik soms mijn leeftijd iets vooruit. Ik schreef over de zin van mijn bestaan en waarom mos zo zacht was. Dit laatste vroeg ik me regelmatig af als ik in het bos liep met onze zwarte labrador en ik minutenlang over het mos op de grote boom onderaan de heuvel aaide. Als ik thuis vertelde dat ik mos zo fascinerend vond, werd er meer dan eens geantwoord met “Je bent en blijft een bijzonder kind”.

De laatste jaren schrijf ik ook meer voor mijn werk en in mijn privé schrijven, deel ik mondjesmaat dingen met anderen. Een gedicht dat ik in donkere dagen schreef of een tekst uit het hart bij een condoleance kaart. Delen voelt heel kwetsbaar, net als deze blog maar toch merk ik dat ik er klaar voor ben om op dit vlak wat meer van mezelf te delen.

Ok, terug naar de afronding want we dwaalden (met toestemming) even af.

Ik wil jullie de komende tijd dus meenemen in mijn herstelproces waarbij ik universele thema’s zal behandelen die voor iedereen in herstel herkenbaar kunnen zijn. Voorbeelden hiervan zijn bv. hulpvragen, eenzaamheid, onmacht, onbegrip, vechten tegen, accepteren, verdriet, rouw, zingeving, kritische stemmen, positief blijven, verwachtingen e.d. Maar ik zal jullie ook meenemen in mijn gedachtegangen en onzekerheden zodat jullie een eerlijk en oprecht beeld krijgen van een ervaringsdeskundige die zelf weer in herstel zit. Want zoals het spreekwoord practice what you preach zegt, is dit in deze fase van mijn leven meer dan ooit aan de orde.

Tot de volgende afdwaling.

Liefs, Daniëlle